dag 12

13 september 2005

Treuzel, treuzel, treuzel. Dat is wat we vanmorgen hebben gedaan. Geen wekker gezet, dus werden we vanmorgen om 8.00uur door Noa gewekt. Sebastiaan voelt zich echt niet lekker, dus doen we het rustig aan. Om 9.30uur zaten we aan het ontbijt, en om 11.00uur waren we eindelijk klaar om iets te gaan ondernemen. Vandaag gaan we met de taxi naar het plein van de Hemelse vrede (tiananmenplein). Toen we uit de taxi stapten merkten we pas dat het vandaag niet zo'n mooi weer was. Fris en winderig. En Noa had alleen maar een t-shirt en een korte broek aan. We hebben haar maar in de heupdrager gezet, zodat ze het wat warmer kreeg. Ze vindt het heerlijk in dit ding, en bovendien is zo'n heupdrager hier in China onmisbaar. China is niet bepaald buggy-vriendelijk. Toen we over het plein liepen hadden we al meteen twee Chinese studenten aan ons plakken. Ze willen allemaal hun Engels oefenen, en je wordt ze niet kwijt. Gelukkig hebben we ze na ongeveer 10 minuten weg kunnen krijgen. Het plein van de hemelse vrede is immens groot. Na een half uur kwamen we bij het Keizerlijk paleis aan (bekend van de film "The last emperor"). Het ziet er echt heel erg mooi uit. Helaas begon het een beetje te regenen. We hebben besloten om maar niet meer de verboden stad in te lopen met Noa. Toen we terugliepen werd het gelukkig droog. Een taxi vinden dat lukte niet goed aan deze drukke straat, dus zijn we maar een stuk gaan lopen. Uiteindelijk kwamen we bij een grote winkelstraat. Noa was inmiddels aan haar middagdutje begonnen. Bij McDonalds zijn we maar even gaan opwarmen.
Een half uurtje later kwam de zon weer een beetje door en zijn we nog wat winkels ingelopen. Ik had niet gedacht dat er hier zo'n prachtige winkels lagen. In een speciaal warenhuis voor kinderen hebben we een leuk speeltje voor Noa gekocht. Het speelgoed is hier vrij goedkoop, maar voor kinderkleding hoef je hier niet te zijn. Veel te duur. En dan zeuren ze in Nederland dat we geen goedkoop Chinees textiel meer mogen invoeren. Nou, hier in China weten ze het zelf ook wel. Van pure ellende hebben we toch maar een setje gekocht, want we hadden nauwelijks iets voor Noa met lange mouwen en broekspijpen dat haar past. Maatje 74 is haar vaak nog te groot, kan je nagaan wat voor een fijn klein schatje het is, en dat voor 14 maanden. De maten werken hier anders, dus we hebben maar wat gepakt. De kindermode ziet er niet uit hier. Alle kinderen worden als een soort michelin-mannetjes ingepakt, zomer of geen zomer.
Sebastiaan had het op een gegeven moment helemaal gehad en wilde terug naar het hotel. Makkelijker gezegd dan gedaan. Geen enkele taxi (en er rijden er hier heel veel) wilde ons meenemen, of wist niet waar het hotel was. We hebben een kaartje van het hotel waarop het adres in het Chinees staat. Dit krijgen we elke dag van de Bell-boy als hij voor ons een taxi laat voorrijden. Op de één of andere manier merken wij en ook andere mensen van onze groep dat ze liever Chinezen meenemen, of korte ritjes maken. Daar verdienen ze meer aan. Het starttarief is 10 yuan (1 euro) en gaat nauwelijks omhoog naarmate je verder gaat. Na ongeveer een uur was er dan eindelijk iemand bereid om ons terug te brengen. Zo iemand krijgt dan ook van ons een dikke fooi. Noa vindt het heerlijk om de hele dag op pad te zijn. Ze past dus prima bij ons. Ze geeft geen kik als ze in de heupdrager zit. Ja, ze zingt af en toe wat en lacht en maakt geluidjes, maar geen geklaag zolang ze maar kan kijken naar vanalles om haar heen. Op de hotelkamer is ze weer anders. Ze huilt vandaag snel en wil ons persé in de buurt hebben. Dit gedrag vertoonde ze eerste helemaal niet, en nu wordt dit steeds sterker. Het maakt niet uit wie, maar één van ons moet heel dicht in de buurt zijn of haar optillen anders begint ze te huilen.
Vanavond zijn we nog maar even naar de supermarkt geweest. Voorraad zakdoekjes is weer op peil, dus dat komt vrijdag op Schiphol ook wel goed! Daarna in het restaurant van het hotel gegeten. Noa heeft een paar hapjes van mijn spaghetti gegeten. De congee daar gruwelt ze elke dag meer van. Het is alleen een enorm grote bende geworden. Haar motto met eten is en blijft: zelf doen! Leuk met spagetti. Maar ach, heeft het personeel ook wat te doen, niet waar?
Morgen gaan we met de hele groep (22 stellen met heel veel kinderen) naar de Chinese muur. Hier moet Noa toch echt één keer in haar leven op gelopen hebben (kan ze nog niet maar we helpen haar wel een handje). Zo het is weer veel te laat geworden. Sebastiaan slaapt al. Morgenvroeg om 9.00uur moeten we klaar staan. Dus, tot morgen!